DE CHAOS IN HET MIDDEN-OOSTEN: CUI BONO......?
De speciale relatie tussen Israël en de Verenigde Staten.
II De Israël Lobby
In de definitie van Terrorisme wordt verwezen naar fysiek geweld, over psychisch geweld wordt niet gesproken.
Psychische Terreur
Dit wapen wordt bij uitstek gehanteerd door fanate pro-Israël organisaties, het CIDI in ons land https://nl.wikipedia.org/wiki/Centrum_Informatie_en_Documentatie_Isra%C3%ABl en de Anti-Defamation League in de Verenigde Staten. https://en.wikipedia.org/wiki/Anti-Defamation_League.
Onderschat de invloed van deze organisaties niet. Het etiket 'antisemiet' in de VS kan einde betekenen van je baan of van je carrière.
Norman Finkelstein https://nl.wikipedia.org/wiki/Norman_Finkelstein_(politicoloog), een criticus van Israël, kreeg geen benoeming aan een, notabene, Rooms-katholieke universiteit.
Steven Salaiti https://en.wikipedia.org/wiki/Steven_Salaita kreeg een baan aan de universiteit van Illinois aangeboden. De universiteit kwam hier later op terug. Zijn houding t.o.v. Israël werd niet acceptabel geacht!
Paul Findley, congreslid voor de Staat Illinois, zag na kritische opmerkingen zijn herverkiezing in rook opgaan. https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Findley
Hajo Meyer(1924-2014) een van de oprichters van Een Ander Joods Geluid (EAJG) zegt over deze invloed het volgende:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hajo_Meyer
In de VS vergt het heel veel durf om kritisch te zijn over onderwerpen die bij de Joodse Gemeenschap gevoelig liggen. Het heeft dientengevolge ook zeer lang geduurd voordat een aantal mensen de moed had om te ageren tegen de onevenredige Joodse invloed op het Amerikaanse politieke bestel.
De eerder genoemde Findley was een van de eersten met zijn boek (1985): They Dare to Speak out, ondertitel, People and Institutions confront Israel's Lobby.
Senator Patrick Buchanan https://en.wikipedia.org/wiki/Pat_Buchanan volgde in 2004 met zijn boek : Where the Right went Wrong, met de ondertitel How Neoconservatives Subverted the Reagan Revolution and Hijacked the Bush Presidency.
In 2007 verscheen het boek van John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt: Israel lobby and U.S Foreign Policy . Mearsheimer is hoogleraar Politicologie aan de Universiteit van Chicago en Walt hoogleraar Internationale Relaties aan Harvard. https://en.wikipedia.org/wiki/The_Israel_Lobby_and_U.S._Foreign_Policy
Hun boek sloeg in als een bom, het was een New York Times bestseller en was het begin van een heftig publiek debat in academische en in Joodse kringen.
De voorgeschiedenis van hun boek is veel betekenend.....
Zij werden in het najaar van 2002 door de Atlantic Monthly uitgenodigd om, in samenwerking met de redactie van de krant, een hoofdartikel te schrijven over de Israël Lobby.
In 2005, conform de gemaakte afspraken met de redactie, stuurden Mearsheimer en Walt het manuscript aan de uitgever. De uitgever van de Atlantic liet hen echter weten dat het stuk niet geplaatst zou worden en dat er ook geen interesse was in een eventuele herziene versie.
Uiteindelijk werd het in 2006 in de Britse London Review of Books geplaatst. De ADL, The New York Sun, The Wall Street Journal, The Washington Post en The Jerusalem Post maakte hen voor 'antisemiet' uit. Warempel........!
Het boek is inmiddels een Klassieker geworden.
Een aantal andere kritische boeken volgden nog.
Ik vermeld die enerzijds vanwege de volledigheid en anderzijds omdat daar regelmatig naar verwezen wordt.
Stephen J. Sniegotsky (2008): The Transparant Cabal, ondertitel: The Neoconservative Agenda, War in the Middle East, and the National Interest of Israel.
Kirk J. Beattie (2015): Congress and the Shaping of the Middle East.
Grant F. Smith (2016): Big Israel, ondertitel: How Israel's Lobby Moves America.
The Lobby
Omschrijving:
De Israël Lobby is een los samenwerkingsverband van allerlei personen en groepen die actief zijn om het Amerikaanse buitenlandse beleid in een voor Israël gunstige richting te sturen.
De harde kern bestaat uit het American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) https://nl.wikipedia.org/wiki/American_Israel_Public_Affairs_Committee, Washington Institute for Near East Policy (WINEP) https://en.wikipedia.org/wiki/The_Washington_Institute_for_Near_East_Policy, de eerder genoemde Anti-Defamation League (ADL) en de Christians United for Israel (CUFI). https://en.wikipedia.org/wiki/Christians_United_for_Israel .
Het Joodse Aandeel
Het overgrote deel van de Lobby bestaat uit Joodse Amerikanen, die zich uit overtuiging sterk maken om ervoor te zorgen dat de Amerikaanse buitenlandse politiek Israëls belang bevordert. Van de verschillend Joodse organisaties die het buitenlandse beleid op de agenda hebben staan, is het AIPAC zonder meer de belangrijkste.
De invloed van groepen zoals het AIPAC is niet van de ene dag op de andere tot stand gekomen. In de eerste jaren van het Zionisme en zelfs nog na de stichting van de staat Israël vond lobbywerk in alle stilte plaats en liep het via persoonlijke contacten tussen invloedrijke overheidsfunctionarissen, met name de president, en een klein aantal Joodse leiders, Zionistische adviseurs of sympathisanten van Joden. De neiging van deze vrienden van Israël uit de schijnwerpers te blijven, kwam voort uit de vrees het antisemitisme aan te wakkeren of beschuldigd te worden van een 'Dubbele Loyaliteit". Het AIPAC heeft uitgesproken Zionistische wortels.
De oprichter, I.L. 'Si' Kenen, https://en.wikipedia.org/wiki/Isaiah_L._Kenen was in 1951 voorzitter van de American Zionist Council, een officiële buitenlandse lobbygroep.
De Zionistische invloed nam onder Kennedy en Johnson exponentieel toe, daar de welvaart en de invloed van de Amerikaanse Joden in de samenleving gegroeid was. Zowel Kennedy als Johnson telden talloze Joden onder hun hoogste adviseurs, hun donoren en hun persoonlijke vrienden.
Deze invloed maar ook de omvang en de rijkdom van de Lobby groeide geleidelijk na de Zesdaagse Oorlog van 1967. Het Amerikaanse Jodendom was buitengewoon trots op de 'nieuwe Joden, die zich í.t.t. 'de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog zich niet als makke schapen naar de slachtbank hadden laten voeren'.
De eerder genoemde Findley was een van de eersten met zijn boek (1985): They Dare to Speak out, ondertitel, People and Institutions confront Israel's Lobby.
Hun boek sloeg in als een bom, het was een New York Times bestseller en was het begin van een heftig publiek debat in academische en in Joodse kringen.
De voorgeschiedenis van hun boek is veel betekenend.....
Zij werden in het najaar van 2002 door de Atlantic Monthly uitgenodigd om, in samenwerking met de redactie van de krant, een hoofdartikel te schrijven over de Israël Lobby.
In 2005, conform de gemaakte afspraken met de redactie, stuurden Mearsheimer en Walt het manuscript aan de uitgever. De uitgever van de Atlantic liet hen echter weten dat het stuk niet geplaatst zou worden en dat er ook geen interesse was in een eventuele herziene versie.
Uiteindelijk werd het in 2006 in de Britse London Review of Books geplaatst. De ADL, The New York Sun, The Wall Street Journal, The Washington Post en The Jerusalem Post maakte hen voor 'antisemiet' uit. Warempel........!
Het boek is inmiddels een Klassieker geworden.
Een aantal andere kritische boeken volgden nog.
Ik vermeld die enerzijds vanwege de volledigheid en anderzijds omdat daar regelmatig naar verwezen wordt.
Stephen J. Sniegotsky (2008): The Transparant Cabal, ondertitel: The Neoconservative Agenda, War in the Middle East, and the National Interest of Israel.
Kirk J. Beattie (2015): Congress and the Shaping of the Middle East.
Grant F. Smith (2016): Big Israel, ondertitel: How Israel's Lobby Moves America.
The Lobby
Omschrijving:
De Israël Lobby is een los samenwerkingsverband van allerlei personen en groepen die actief zijn om het Amerikaanse buitenlandse beleid in een voor Israël gunstige richting te sturen.
De harde kern bestaat uit het American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) https://nl.wikipedia.org/wiki/American_Israel_Public_Affairs_Committee, Washington Institute for Near East Policy (WINEP) https://en.wikipedia.org/wiki/The_Washington_Institute_for_Near_East_Policy, de eerder genoemde Anti-Defamation League (ADL) en de Christians United for Israel (CUFI). https://en.wikipedia.org/wiki/Christians_United_for_Israel .
Het Joodse Aandeel
Het overgrote deel van de Lobby bestaat uit Joodse Amerikanen, die zich uit overtuiging sterk maken om ervoor te zorgen dat de Amerikaanse buitenlandse politiek Israëls belang bevordert. Van de verschillend Joodse organisaties die het buitenlandse beleid op de agenda hebben staan, is het AIPAC zonder meer de belangrijkste.
De invloed van groepen zoals het AIPAC is niet van de ene dag op de andere tot stand gekomen. In de eerste jaren van het Zionisme en zelfs nog na de stichting van de staat Israël vond lobbywerk in alle stilte plaats en liep het via persoonlijke contacten tussen invloedrijke overheidsfunctionarissen, met name de president, en een klein aantal Joodse leiders, Zionistische adviseurs of sympathisanten van Joden. De neiging van deze vrienden van Israël uit de schijnwerpers te blijven, kwam voort uit de vrees het antisemitisme aan te wakkeren of beschuldigd te worden van een 'Dubbele Loyaliteit". Het AIPAC heeft uitgesproken Zionistische wortels.
De oprichter, I.L. 'Si' Kenen, https://en.wikipedia.org/wiki/Isaiah_L._Kenen was in 1951 voorzitter van de American Zionist Council, een officiële buitenlandse lobbygroep.
De Zionistische invloed nam onder Kennedy en Johnson exponentieel toe, daar de welvaart en de invloed van de Amerikaanse Joden in de samenleving gegroeid was. Zowel Kennedy als Johnson telden talloze Joden onder hun hoogste adviseurs, hun donoren en hun persoonlijke vrienden.
Deze invloed maar ook de omvang en de rijkdom van de Lobby groeide geleidelijk na de Zesdaagse Oorlog van 1967. Het Amerikaanse Jodendom was buitengewoon trots op de 'nieuwe Joden, die zich í.t.t. 'de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog zich niet als makke schapen naar de slachtbank hadden laten voeren'.
In de volgend editie:
Het Christelijke Aandeel
