HOOGSTE TIJD DE EUROPESE BAKENS TE VERZETTEN........?


Trump’s Ziekte
Je zult tevergeefs in het Psychiatrisch Diagnose Boek (DSM-5 Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders versie 5) zoeken naar de aandoening Psychopathie. https://nl.wikipedia.org/wiki/Psychopathie                                                                                                                                     

De officiële diagnose die tegenwoordig gehanteerd wordt is die van de Antisociale Persoonlijkheidsstoornis.
Jammer, want het lag zo prettig in de mond, niet? “Daar heb je weer zo’n ………!”.  
Deze verandering in terminologie is gebeurd na de invoering van de DSM classificatie in de vijftiger jaren. Mogelijk heeft hier eveneens een rol bij gespeeld dat het etiket van Psychopaat te pas en te onpas werd op gespeld. Binnen de gevangenis valt ongeveer 25% van de inwoners onder deze diagnose en in de ‘gewone’ wereld 3-4%, voornamelijk mannen.
De kenmerken/symptomen van deze aandoening zijn de volgende: https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/checklist-psychopathy/
A   Agressief en Narcistisch

I         Gladde prater/oppervlakkige charme
II        Sterk opgeblazen gevoel van eigenwaarde
III      Pathologisch liegen
IV      List en bedrog/manipulerend gedrag
V       Gebrek aan berouw of schuldgevoel
VI      Ontbreken aan emotionele diepgang
VII     Kil/ gebrek aan empathie
VIII    Geen verantwoordelijkheid nemen voor het eigen gedrag
B  Sociaal Afwijkende Levensstijl
I         Prikkel hongerig/ neiging tot vervelen
II        Parasitaire levensstijl
III      Gebrekkige beheersing van gedrag
IV      Ontbreken van realistische doelen op de lange termijn
V        Impulsiviteit
VI      Onverantwoordelijk gedrag
VII     Gedragsproblemen op jonge leeftijd
VIII    Seksuele losbandigheid

 Zou de huidige president van de Verenigde Staten mogelijk aan deze kenmerken voldoen?
A III
De toelichting bij dit kenmerk ‘Pathologisch liegen’ frappeerde mij: Psychopaten zijn notoire leugenaars die er meestal geen enkele moeite mee hebben als ze worden betrapt op een leugen Ze hebben overal een excuus of reden (“Alternative Facts”) voor en willen nog wel eens iets op ‘erewoord beloven’, ook al blijkt dat erewoord haast nooit van waarde te zijn.
Nu weet ik ook wel dat “één zwaluw nog geen zomer maakt” maar toch!  
Wanneer je nog een aantal symptomen tegen het licht houdt blijkt het hartje zomer te zijn!
Velen waren teleurgesteld dat Hillary Clinton de verkiezingen niet won. We zullen het nooit te weten komen hoe alles dan gelopen zou zijn. Zeker is wel dat zij een uitgesproken ‘havik/oorlogshitser’ was m.b.t. Rusland en Syrië. We moeten ook niet voorbij gaan aan het feit dat zij de architecte was van de rampzalig eindigende interventie in Libië.
Na het zien van de televisiebeelden van het letterlijke uiteenscheuren van Gadaffi raakte ze in het daarop volgend interview compleet in extase en riep uit: we came, we saw, he died https://www.youtube.com/watch?v=Fgcd1ghag5Y
Ook niet erg bemoedigend, wel?

De vraag rijst of we de huidige chaotische situatie in/met deze Grootmacht zo maar moeten accepteren?
Zou het antwoord: ‘neen’ zijn….. wat kunnen/moeten wij dan doen?

Een Keerpunt in de Vaderlandse Geschiedenis.
Een aantal weken geleden kwam ik op de Website van de  journalist Stan van Houcke een boek tegen met de intrigerende titel: “Een Keerpunt in de Vaderlandse Geschiedenis” (KVG). Het boek was verschenen in 2005 en geschreven door Karel van Wolferen (hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam) en Jan Sampiemon (o.a. columnist van NRC Handelsblad). Het werd zelfs een manifest aan het Nederlandse volk genoemd.
Het handelt over de relatie, na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1989, van Europa met de Verenigde Staten. Het begrip een ‘Nieuwe Wereldorde’ werd actueel. Door gebrek aan eenheid binnen onze gelederen konden de Verenigde Staten gemakkelijk het voortouw nemen. Op economisch gebied deed de ‘zichzelf regulerende vrije markt’ zijn intrede. Als militaire grootmacht leken de moeizaam verworven internationale verdragen zoals ‘het Internationale Recht, de Geneefse Conventies, Mensenrechtenwetgeving en instituties zoals de Verenigde Naties steeds vaker door  de VS als beknellend en belemmerend te worden ervaren.                       
Misbruik makend van de aanslagen van 11 september 2001 begonnen de VS meer Imperiaal gedrag te vertonen, een opmaat naar  de ‘preventieve’ aanval/oorlog op/met Irak. (Bush Doctrine https://nl.wikipedia.org/wiki/Bushdoctrine)

Manifest aan het Nederlandse Volk
Weliswaar zijn de auteurs erkentelijk voor de waarde die de Verenigde Staten voor onze vrijheid heeft betekend.  Zij signaleren echter dat het multilateralisme tijdens de ‘Koude Oorlog periode’ heeft plaats gemaakt voor unilateralisme van de huidige Amerikaanse regering.  
“De regering Bush II heeft er geen geheim van gemaakt dat zij wederzijds overleg als hinderlijk beschouwd en zoveel als mogelijk is probeert te vermijden”.                                  
De ‘preventieve’ interventie politiek zuigt echter de Atlantische bondgenoten mee in het drijfzand van Afghanistan en Irak.

De gedachte dat het Islamitisch Fundamentalisme de basis is van het Terrorisme berust op een misvatting.                                                                                                                             In het boek Dying to Win van Robert Pape van de universiteit van Chicago komt de auteur tot de conclusie dat in praktisch alle gevallen de zelfmoordterroristen gedreven worden door één duidelijk strategisch doel: om de vreemde mogendheden te dwingen hun strijdkrachten terug te trekken uit gebieden die de terroristen beschouwen als hun thuisland.
De eigenzinnige republikeinse senator Ron Paul formuleerde dat, kort maar krachtig, als volgt: “They don’t come over here to attack us because we are rich and free. They come over here because we were over there”.
De Oorlog tegen het Terrorisme is een Fictie.
KVG blz. 61: Maar omdat er geen ‘Terroristen-kern’ bestaat die zich kan overgeven en een vredesverdrag kan sluiten was er niets redelijks aan deze ‘oorlog’, en kon zo ongeveer alles waarbij de Bush-regering militair geweld wilde gebruiken onder die noemer worden gebracht. Door de metafoor van oorlog letterlijk te  nemen had de regering-Bush al meteen na de aanslagen een onwezenlijk situatie van een oneindige strijd geschapen waarin de opeenvolgende acties van die regering bij voorbaat waren verheven boven de vertrouwde realpolitiek van de wereld. De echte strijd tegen het Terrorisme is alleen al door deze oorlogsterminologie bemoeilijkt. Zonder de medewerking van veel aanhangers van de Islam zal er nauwelijks vat op te krijgen zijn, en deze potentiele medestanders zien die strijd nu veel eerder als een oorlog tegen hun religie.
Het Europese Antwoord
Door de Amerikaanse interventies in Afghanistan en Irak  zowel materieel als immaterieel te steunen  maken wij onszelf tot een gewild doelwit voor Terroristische aanvallen zoals die in Madrid (2004) en Londen (2005).
Het Europese antwoord volgens van Wolferen en Sampiemon zou moeten zijn:                KVG blz. 122: Door eendrachtig te verklaren dat Europa blijft geloven in en blijft ijveren voor de handhaving van wat in het Handvest van de Verenigde Naties staat geschreven. Een Europa dat nadrukkelijk ten overstaan van de wereld afstand neemt van het idee van preventieve oorlog….
KVG blz. 124: De aankondiging die wij bepleiten, dat Europa nooit opportunistische oorlogvoering zal goedkeuren, is voor ons het belangrijkste van alles, een wezenlijk begin van een Europees buitenlandse beleid.
De jammerklachten over het uitblijven van een politiek meer verenigd en betekenisvol Europa hebben doorgaans gedraaid rondom de aanname dat de prikkels en krachten voor zo’n politieke overeenstemming zouden moeten komen van binnen de groep van lidstaten. Negatieve opvattingen over de mogelijkheden van Europa hebben tot dusver het bekende effect gehad van een zelfvervullende verwachting.
De onverwachte verandering van de Amerikaanse rol in de wereld kan nu de kracht worden om van buiten tot stand te brengen waartoe Europeanen op eigen kracht niet in staat waren. (onderstreping DWS)
Daarna kan de energie die uit de collectieve stap zal voortvloeien gebruikt worden om de schepping van Europese instellingen te bewerkstelligen die Europa politieke, economische en intellectuele onafhankelijkheid van de Verenigde Staten zullen kunnen verschaffen.
Een Europa met een geïntegreerde veiligheids- en buitenlandse politiek kan zonder twijfel ruimschoots bijdragen aan de redding van de naar verhouding stabiele samenleving van staten die heeft bestaan totdat Washington zijn belangstelling ervoor verloor.
Na de Noodkreet
Na dit ‘Manifest aan het Nederlandse Volk’ en de daarin verpakte noodkreet van beide auteurs gebeurde er echter niets.                                                                                             
Dit was niet verwonderlijk. De hysterie en paranoia na 9/11 en het aangewakkerde patriotisme verlamde de overgrote meerderheid van de Amerikaanse journalistiek. Twijfel uiten over de Bush-charade betekende veelal het einde van je loopbaan.                               Een aantal journalisten en academici die weigerden zich te laten intimideren en zochten hun heil op talloze internetsites.                                                                                    

De toestand in Europa was niet veel beter. Onze media en deskundigen gingen in de Pavlov-modus en bliezen hun partij trouwhartig mee.
Karel van Wolferen zegt hier het volgende over: “Vorig jaar heb ik daarover met Jan Sampiemon een manifest geschreven, dat echter als de spreekwoordelijke baksteen is gezonken. Het lijkt alsof er in de Nederlandse media een drang naar neutraliteit is ontstaan waarbij men vergeet dat neutraliteit en objectiviteit geheel verschillende dingen zijn. Neutraliteit kan de feiten behoorlijk geweld aandoen”. http://www.nederlandseboekengids.com/wp-content/uploads/2017/03/De-keuze-van-Karel-van-Wolferen.pdf
Het Obama Tijdperk
Misschien was de voorgestelde verandering in onze houding t.o.v. de Verenigde Staten ook niet meer nodig.
In 2008 kregen de Amerikanen hun eerste zwarte president. Tijdens zijn verkiezingscampagne waren de codewoorden ‘change’ en ‘yes we can’.

 Minder ‘Boots on the Ground’:                                                                            
Irak: In 2011 na 9 jaar bezetting verlieten de laatste Amerikanen Irak na een strijd die 4500 doden aan Amerikaanse zijde kostte en het leven van honderdduizenden Irakezen. Eens de bakermat van beschaving, nu het middelpunt van conflict, geweld en ontbering. Met de vinger wijzen richting Barack Obama zou echter onfair zijn. Zijn voorganger, die onder valse voorwendselen een tweede Golfoorlog ontketende was hier de kwade genius van.

Afghanistan: Anders dan in Irak pleitte Obama voor een tijdelijke vermeerdering van het aantal strijdkrachten in Afghanistan, waar de Taliban destijds aan een mini-comeback bezig was. Twee extra brigades werden beloofd in 2008, en die werden ook gegeven. Een jaar later stuurde Obama nog eens 30.000 extra manschappen naar het land. Dat alles moest tegen 2014 afgerond zijn, conform de verkiezingsbelofte van Obama tijdens de verkiezingscampagne voor zijn tweede ambtstermijn.  Tot op heden zijn nog 8.400 Amerikaanse troepen gestationeerd in Afghanistan, die instaan voor de training van het Afghaanse leger en het assisteren in missies gelinkt aan terrorisme. Het Amerikaanse aantal slachtoffers bedraagt twee duizend. Het aantal burgerslachtoffers wordt tussen 18 en 34 duizend geschat.
In 2009 beloofde Obama het gevangenkamp Guantánamo Bay te zullen sluiten. Dat is hem helaas niet gelukt bij zijn aftreden bevonden er zich nog 100 gedetineerden. Obama wachtte tot begin 2016 met een voorstel tot sluiting, dat prompt naar de prullenbak verwezen werd door het Congres, waar de Republikeinen inmiddels een meerderheid veroverd hadden. Zeker met een verkiezingsjaar in aantocht gaven die laatsten geen duimbreed toe, waardoor de sluiting van Guantánamo Bay voor het einde van Obama’s ambtstermijn een onmogelijke opdracht bleek.
Polarisatie  

In de VS is de polarisatie tussen Democraten en Republikeinen de laatste twintig jaar toegenomen, en dat bemoeilijkt de politieke besluitvorming. Om onduidelijke redenen verzuimen Obama-apologeten in Amerika en Nederland de daarom misschien wel belangrijkste verkiezingsbelofte van Obama in 2008 in herinnering te roepen.                    

Juist híj beloofde in een tijd van oorlog en economische crisis de patstelling tussen Democraten en Republikeinen te doorbreken, een einde te maken aan de partijpolitieke spelletjes in Washington, en gezamenlijk met zijn opponenten een politiek programma te realiseren dat goed zou zijn voor de Amerikanen. Dit was het fundament onder Obama's boodschap van 'Hope'. En die is hopeloos ontspoord.
Tijdens zijn eerste twee jaren in het Witte Huis hadden Obama's Democraten nota bene een meerderheid in zowel Senaat als Huis van Afgevaardigden. Bij het optuigen van de twee belangrijkste wetsvoorstellen van die periode - het economisch stimulus-pakket van ruim 800 miljard dollar en Obamacare - heeft Obama de kans voorbij laten gaan de Republikeinen hierin een serieuze stem te geven. Zij waren voor een meerderheid niet nodig, en werden daarom genegeerd. Weg was de 'hope' op politieke samenwerking, en daarmee ook het enthousiasme om Obama een handreiking te doen, toen de Republikeinen na de verkiezingen van 2010 het Huis van Afgevaardigden en in 2014 ook de Senaat heroverden.
Obama draagt dus persoonlijk een belangrijke verantwoordelijkheid voor het haperen van het Amerikaanse politieke stelsel. Van een president wordt niet alleen verwacht dat hij mooie toespraken houdt, maar ook dat hij de motivatie en vaardigheid heeft voor zijn ambities een meerderheid te vinden in het parlement.
Iran: Wel heeft de president (P5+1https://en.wikipedia.org/wiki/P5%2B1; de permanente leden van de VN Veiligheidsraad, de VS,  Groot Brittannië, Rusland, Frankrijk en China-plus Duitsland en de E.U). voorkomen dat de Oorlogshetze tegen Iran die al jaren gevoerd werd binnen de Amerikaanse politieke partijen en eveneens door Israël in een gewapend conflict werd omgezet. Een belangrijk ‘wapenfeit’.
Obama de Oorlogspresident
Obama is de eerste president die tijdens zijn gehele ambtsperiode oorlog heeft gevoerd. De Vredespresident werd de Oorlogspresident.
Na het door Bush-II veroorzaakte fiasco in Irak werd het Midden-Oosten verder gedestabiliseerd door de interventie in Libië en de daarop volgende oorlog in Syrië. De veroorzaakte destabilisatie in die regio zijn de broedplaats geworden voor de terreurorganisatie de Islamitische Staat (IS).
Het defensiebudget 2015 van de Verenigde Staten bedroeg $598.5 miljard. Dit budget is groter dan de optelsom van de militaire uitgaven van: China, Rusland, Het Verenigd Koninkrijk, Japan, Frankrijk, Saudi-Arabië, India, Duitsland, Italië en Brazilië.
De VS hebben wereldwijd 800 militaire bases die gezamenlijk ook nog eens 156 miljard op jaarbasis kosten. In 160 landen hebben de V.S. militair personeel in de vorm van ambassade bewaking, maar voornamelijk in de gedaante van trainers en adviseurs.
Zelfs de CIA heeft een proces van ‘para’-militarisering ondergaan en leidt nu heimelijke “Drone Wars” in Pakistan, Yemen en elders…?     

De CIA beschikt tevens over “Special Operations Forces” (S.O.F.) ter grootte van minimaal 60.000 man.
De CIA drones zijn de luchtmacht van de president geworden zoals de S.O.F. zijn privé leger is.
Na de val van de muur en het begin van het ineenstorten van de Sovjet-Unie bevond zich nog een grote Russische troepenmacht in Oost-Duitsland. Gorbatsjov was bereid deze troepen terug te trekken en zich niet te verzetten tegen de “Hereniging van Duitsland” onder de voorwaarde dat het “Westen” zich niet militair naar het “Oosten” zou verplaatsen. Aan deze afspraak hebben wij ons niet gehouden. Rusland is op dit moment aan alle kanten omringd door de bases van de NAVO.                                             
De westelijke regeringen en de slaafs volgende media draaien op volle toeren sinds de inname van de Krim en de Russische bemoeienis in het Midden-Oosten om Rusland als een geduchte vijand af te schilderen.

Donald Trump de huidige President van de Verenigde Staten
Kregen we de indruk dat president Obama nog zijn best deed om de verhouding met zijn bondgenoten te willen activeren, bij de huidige president lijkt dit ‘Wishful Thinking’.                                                                                                                                                  Zijn martiale en onvoorspelbare teksten en de daarbij horende  agressieve lichaamshouding voorspellen niet veel goeds. Zijn eerste 90 dagen  hebben ons voornamelijk in verwarring achter gelaten.  (Arjen van der Horst, NOS- en Nieuwsuur-correspondent vertelt dagelijks over de daden van onze Grote Leider). https://www.getrevue.co/profile/trump-daily                                              
Zo lijken Obamacare en het Klimaatverdrag van Parijs geen lang leven beschoren te zijn.
Enige structuur in zijn beleid hebben we nog niet ontdekt. Trump ziet dat zelf als één van zijn bijzondere eigenschappen. Hij noemt dat zijn flexibiliteit.
Deze flexibiliteit viel in zijn volle omvang figuurlijk op ons toen hij 59 kruisraketten richting Syrië stuurde.
                                                                                                                                                  Als dessert ging naar Afghanistan de MOAB (Massive Ordnance Air Blast) is de krachtigste conventionele bom, die de strijdkrachten van de Verenigde Staten tot hun beschikking hebben. De bom is ongeveer negen meter lang en weegt zo'n 10.000 kg. De werkelijke betekenis van de afkorting MOAB is bij het grote publiek onbekend; veel bekender is de bijnaam Mother of All Bombs, die als een backroniem ervan kan worden beschouwd. https://nl.wikipedia.org/wiki/Backroniem
Zijn bombardementen stonden haaks op de vele malen dat hij zijn voorganger verweten had over zijn gewelddadige interventies in Syrië.                                                                   

Het verwerpelijke van deze aanval was dat op forensisch gebied absoluut geen eenduidigheid bestond over wie de veroorzaker was van deze ‘gifgas aanval’. Bij Trump bestond vanzelfsprekend geen enkele twijfel wie de dader moest zijn...........
Bashar Hafez al-Assad!   
Bovendien ontbreekt de logica aan deze beschuldiging. Waarom zou Assad die in Syrië aan de winnende hand is de sympathie en steun van zijn belangrijke medestanders Rusland en Iran in de waagschaal willen stellen.

Voor de Paasdagen was Trump alweer op weg naar Noord-Korea om dat land eens even een lesje te leren.
Henry Giroux https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Giroux  meent dat Amerika in oorlog is met zichzelf.                                                                                                                                     

De laatste gemaskerde toneelspeler “de eloquente Persona” Barack Obama heeft plaats gemaakt voor het ware gezicht van onze bondgenoot de “Proleet” Donald Trump.
Het finale Demasqué?

Terug naar onze eerder gestelde belangrijke vraag:
De vraag rijst of we de huidige chaotische situatie in/met deze Grootmacht zo maar moeten accepteren?
Zou het antwoord: ‘neen’ zijn….. wat kunnen/moeten wij dan doen?
Zou de noodkreet van Karel van Wolferen en Jan Sampiemon in 2005 nog te vroeg geklonken hebben dan is nu de tijd rijp om gepaste afstand van de aan Grootheidswaanzin lijdende Verenigde Staten te nemen.                                                                               
Wij dienen als Europa zo min mogelijk vereenzelvigd te worden met het door Amerika agressief gevoerde buitenlandse beleid. Een beleid dat het Terrorisme op onze bodem heeft gebracht.                                                                                                        
Deze prikkel tot afstand nemen zou de cohesie in Europa een impuls kunnen geven.

Onze leidraad zou het “Handvest van de Verenigde Naties’ kunnen zijn.

 PS. Artikel 90 Nederlandse Grondwet:  “De regering bevordert de ontwikkeling van de internationale rechtsorde”.

Hierbij valt te denken aan:
de vreedzame beslechting van internationale geschillen;
het waarborgen van mensenrechten;
goede verhoudingen met andere staten;
goede internationale wetgeving en de naleving daarvan;
duurzame internationale vrede en veiligheid.

Populaire posts