DE CHAOS IN HET MIDDEN-OOSTEN: CUI BONO......?
INLEIDING.
Een geheugenopfrisser m.b.t. de "Verdeling van het Midden-Oosten".
Na de "misplaatste" aanval op Irak die volgde op 9/11, verkeert het Midden-Oosten in een complete chaos. Inmiddels hebben al honderdduizenden mensen het leven gelaten en zijn er miljoenen op de vlucht geslagen.
De inname en bezetting van Irak luxeerde het sektarische- en tribale geweld, dat zich na het omverwerpen van het regime van Qadhafi verder over de regio verspreidde en zijn hoogtepunt lijkt te bereiken in de "vrijheidsstrijd" in Syrië.
Om deze gebeurtenissen te kunnen begrijpen is het noodzakelijk om een terugblik te werpen op de geschiedenis van dat gebied.
Het verkrijgen van olie heeft bij het energie slurpende Westen altijd centraal gestaan. https://nl.wikipedia.org/wiki/Aardolie In de 20ste eeuw begon de exploratie van de oliebronnen in het Midden-Oosten met de oprichting van de Anglo-British Petroleum Company in Iran 1908. In de twintigerjaren werden in Saoedi-Arabië grote olievoorraden gevonden. Waardoor een hechte band tussen het Westen, maar vooral tussen de Verenigde Staten en dit land ontstond.
De eerste wereldoorlog kondigde het einde van het Ottomaanse Rijk aan. Een rijk dat al geruime tijd in verval was.
Reeds tijdens het oorlogsgebeuren waren de 'Grote Mogendheden' in het diepste geheim druk doende om de buit bij voorbaat te verdelen.
Mark Sykes onderhandelde voor de Britten en George Picot voor de Fransen. Het Sykes-Picot Verdrag 1916. https://nl.wikipedia.org/wiki/Sykes-Picotverdrag De Italianen en de Russen gingen met deze verdeling akkoord.
Er was echter meer aan de hand. De Britse Hoge Commissaris in Egypte, Sir Henry McMahon, voerde van juli 1915 tot februari 1916 een briefwisseling met Hoessein ibn Ali, de Sjarif van Mekka. De Britten beloofden de Arabieren onafhankelijkheid in grote delen van het Midden-Oosten, o.a. Palestina; in ruil daarvoor zouden de Arabieren de Engelsen steunen in hun strijd tegen de Turken.... 'Lawrence of Arabia'!https://nl.wikipedia.org/wiki/Hoessein-McMahoncorrespondentie
Leugenachtig was dat in november 1917 de Britse minister van Buitenlandse zaken Arthur James Balfour aan Lord Rothschild een leider van de Joodse Gemeenschap in Groot-Brittannië een brief schreef met vergaande beloften aan de Zionistische Federatie.
Er was sprake van een misdadig opportunisme van de kant van de Britse regering. De Arabieren werden zo lang als mogelijk was onkundig gelaten over het Sykes-Picot Verdrag, totdat zij aan de zijde van de geallieerden de strijd aanbonden met de Turken en het voor hen niet meer mogelijk was om op hun schreden terug te keren.
Een geheugenopfrisser m.b.t. de "Verdeling van het Midden-Oosten".
Na de "misplaatste" aanval op Irak die volgde op 9/11, verkeert het Midden-Oosten in een complete chaos. Inmiddels hebben al honderdduizenden mensen het leven gelaten en zijn er miljoenen op de vlucht geslagen.
De inname en bezetting van Irak luxeerde het sektarische- en tribale geweld, dat zich na het omverwerpen van het regime van Qadhafi verder over de regio verspreidde en zijn hoogtepunt lijkt te bereiken in de "vrijheidsstrijd" in Syrië.
Om deze gebeurtenissen te kunnen begrijpen is het noodzakelijk om een terugblik te werpen op de geschiedenis van dat gebied.
Het verkrijgen van olie heeft bij het energie slurpende Westen altijd centraal gestaan. https://nl.wikipedia.org/wiki/Aardolie In de 20ste eeuw begon de exploratie van de oliebronnen in het Midden-Oosten met de oprichting van de Anglo-British Petroleum Company in Iran 1908. In de twintigerjaren werden in Saoedi-Arabië grote olievoorraden gevonden. Waardoor een hechte band tussen het Westen, maar vooral tussen de Verenigde Staten en dit land ontstond.
De eerste wereldoorlog kondigde het einde van het Ottomaanse Rijk aan. Een rijk dat al geruime tijd in verval was.
Mark Sykes onderhandelde voor de Britten en George Picot voor de Fransen. Het Sykes-Picot Verdrag 1916. https://nl.wikipedia.org/wiki/Sykes-Picotverdrag De Italianen en de Russen gingen met deze verdeling akkoord.
Er was echter meer aan de hand. De Britse Hoge Commissaris in Egypte, Sir Henry McMahon, voerde van juli 1915 tot februari 1916 een briefwisseling met Hoessein ibn Ali, de Sjarif van Mekka. De Britten beloofden de Arabieren onafhankelijkheid in grote delen van het Midden-Oosten, o.a. Palestina; in ruil daarvoor zouden de Arabieren de Engelsen steunen in hun strijd tegen de Turken.... 'Lawrence of Arabia'!https://nl.wikipedia.org/wiki/Hoessein-McMahoncorrespondentie
Leugenachtig was dat in november 1917 de Britse minister van Buitenlandse zaken Arthur James Balfour aan Lord Rothschild een leider van de Joodse Gemeenschap in Groot-Brittannië een brief schreef met vergaande beloften aan de Zionistische Federatie.
Er was sprake van een misdadig opportunisme van de kant van de Britse regering. De Arabieren werden zo lang als mogelijk was onkundig gelaten over het Sykes-Picot Verdrag, totdat zij aan de zijde van de geallieerden de strijd aanbonden met de Turken en het voor hen niet meer mogelijk was om op hun schreden terug te keren.
Over enig politiek drukmiddel beschikten deze niet of nauwelijks georganiseerde Arabische gemeenschappen (lees: stammen) niet.
De hypocrisie van het Verenigde Koninkrijk was zelfs in de Declaratie zelf terug te vinden:
"..... it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish commuities in Palestine.....".
Een ieder kon vooraf begrijpen, zeker een politicus, dat het respecteren van de 'rechten' van de aanwezige Arabieren in Palestina een loze opmerking zou blijken te zijn. Immers het maatschappelijk en organisatorisch niveauverschil tussen de Joden in het Westen en de in Palestina wonende Arabieren was van dien aard dat een gelijkwaardig evenwicht tussen deze partijen niet te verwachten viel.
Na de oorlog in 1920, bij het Verdrag van Sèvres, kregen de Britten van de Volkenbond het Mandaatgebied Palestina en Mesopotamië (het huidige Irak) toegewezen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mandaatgebied_Palestina
In dat zelfde jaar nog begonnen de botsingen tussen de Joden en de Arabieren.
Naarmate meer Joden naar het 'Beloofde Land' emigreerden, vooral na de machtsovername van Hitler in 1933, namen de spanningen snel toe.
In totaal werd elf maal een poging ondernomen om de geweldsspiraal te doorbreken.
http://www.israel-palestina.info/tijdlijn-html/
Het verdelen van het gebied leek uiteindelijk de enige oplossing. Het Verdelingsplan haalde dankzij het 'lobbywerk' van de Verenigde Staten uiteindelijk de vereiste tweederde meerderheid. "Resolutie 181" van 29 november 1947.
De toenmalige minister van Defensie James Forestall zei hier het volgende over: "De methode die gebruikt werd om dwang en druk uit te oefenen op andere naties in de Algemene Vergadering grensde aan het schandalige".
Het Britse Mandaat zou eindigen te middernacht op 14/15 mei en de Britse troepen zouden vóór augustus het land verlaten hebben. Op 14 mei, acht uur vóór het eindigen van het mandaat, werd door de Jewish Agency onder leiding van Ben Gurion de onafhankelijke staat Israël uitgeroepen.
De Arabisch-Israëlische was een feit. https://nl.wikipedia.org/wiki/Arabisch-Isra%C3%ABlische_Oorlog_van_1948
Tijdens die oorlog werden zeven- tot achthonderdduizend Palestijnen van huis en haard verdreven en ontstond het ' Palestijnse vluchtelingenprobleem', dat jaarlijks herdacht wordt als Al-Nakba.
Na de wapenstilstand in 1949 werd Ben Gurion de premier van de staat Israël.
De hypocrisie van het Verenigde Koninkrijk was zelfs in de Declaratie zelf terug te vinden:
"..... it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish commuities in Palestine.....".
Een ieder kon vooraf begrijpen, zeker een politicus, dat het respecteren van de 'rechten' van de aanwezige Arabieren in Palestina een loze opmerking zou blijken te zijn. Immers het maatschappelijk en organisatorisch niveauverschil tussen de Joden in het Westen en de in Palestina wonende Arabieren was van dien aard dat een gelijkwaardig evenwicht tussen deze partijen niet te verwachten viel.
Na de oorlog in 1920, bij het Verdrag van Sèvres, kregen de Britten van de Volkenbond het Mandaatgebied Palestina en Mesopotamië (het huidige Irak) toegewezen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mandaatgebied_Palestina
In dat zelfde jaar nog begonnen de botsingen tussen de Joden en de Arabieren.
Naarmate meer Joden naar het 'Beloofde Land' emigreerden, vooral na de machtsovername van Hitler in 1933, namen de spanningen snel toe.
In totaal werd elf maal een poging ondernomen om de geweldsspiraal te doorbreken.
http://www.israel-palestina.info/tijdlijn-html/
Het verdelen van het gebied leek uiteindelijk de enige oplossing. Het Verdelingsplan haalde dankzij het 'lobbywerk' van de Verenigde Staten uiteindelijk de vereiste tweederde meerderheid. "Resolutie 181" van 29 november 1947.
De toenmalige minister van Defensie James Forestall zei hier het volgende over: "De methode die gebruikt werd om dwang en druk uit te oefenen op andere naties in de Algemene Vergadering grensde aan het schandalige".
Het Britse Mandaat zou eindigen te middernacht op 14/15 mei en de Britse troepen zouden vóór augustus het land verlaten hebben. Op 14 mei, acht uur vóór het eindigen van het mandaat, werd door de Jewish Agency onder leiding van Ben Gurion de onafhankelijke staat Israël uitgeroepen.
De Arabisch-Israëlische was een feit. https://nl.wikipedia.org/wiki/Arabisch-Isra%C3%ABlische_Oorlog_van_1948
Tijdens die oorlog werden zeven- tot achthonderdduizend Palestijnen van huis en haard verdreven en ontstond het ' Palestijnse vluchtelingenprobleem', dat jaarlijks herdacht wordt als Al-Nakba.
Na de wapenstilstand in 1949 werd Ben Gurion de premier van de staat Israël.
Vervolg op dit artikel:
De speciale relatie tussen Israël en de Verenigde Staten.
